De krachtige penseelvoering is exemplarisch voor Eertvelts stile furioso, die lijkt voort te komen uit het werk van Agostino Tassi en cruciaal zou zijn voor de ontwikkeling van het Vlaamse zeventiende-eeuwse zeestuk.
Vanwege hun metaforische betekenis waren zeestormen in de humanistische periode een geliefd fenomeen in de beeldcultuur en de poëzie. In een Middelnederlands gedicht uit de late vijftiende eeuw is er al sprake van een ‘zondig schip’ van de ziel dat moest varen op Gods genade. Een vergelijkbare notie wordt gevat in een gedicht van Eertvelts collega en tijdgenoot, Bonaventura Peters, dat in de marge van een tekening bewaard is gebleven:
Als een schip op zee gedreven door de golven
eerst hoog, dan laag, in twijfel waar het zal varen,
door de woeste zee storm, zo gaat het met de conditie
van de mensen, die veel meer geneigd zijn tot het kwade
dan tot deugd, waardoor zij niets dan kwelling ondergaan,
zoals zeelui die naar zee gaan voor de strijd
die soms genoegen beleven aan een grote buit.
maar de reis zelden in hun voordeel uitpakt;
[…]
Het weer is heerlijk als men voor de wind kan zeilen
zolang men maar geen ondiepte vindt (die het schip zal splijten).
