Beschrijving
In 1665 was de neutrale haven van Bergen in Noorwegen, op dat moment onder de soevereiniteit van Frederik III van Denemarken, een verzamelplaats geworden voor zo’n 50 rijk beladen Nederlandse koopvaarders die wachtten om veilig naar huis te worden geëscorteerd door een vloot van oorlogsschepen, nu de Nederlanders en de Engelsen weer in oorlog waren. De Engelsen waren vooral geïnteresseerd in de thuiskomende vloot van Pieter de Bitter, die op 8 augustus 1665 voor anker ging in Bergen met ‘een buit die het kruit en schot van een twaalf maanden durende oorlog zou betalen’, volgens een eigentijdse Engelse bron. De lading bestond uit meer dan 200.000 tapijten, wandtapijten en katoenen stoffen; 121.600 pond foelie; 314.000 pond nootmuskaat; 440.000 pond kruidnagel; 22.000 pond indigo; 1.500.000 pond nitre; 18.000 pond ebbenhout; 8.690 catti Chinese zijde (1 catti = 0. 62 kg), 4.000.000 catti peper; 500.000 pond Ceylon kaneel; 3.084 ongeslepen diamanten; 2.933 robijnen; 18.151 ons parels en 16.580 stukken porselein.
Lord Sandwich schreef over deze schat, die werd geschat op 11 miljoen gulden: ‘Ik ben geneigd te geloven dat er op geen enkel moment op één plaats zo’n grote massa rijkdom was samengebald’. Het Nederlandse vertrouwen in de neutraliteit van de Deense koning bleek misplaatst, hoewel ze daar pas veel later achter kwamen. Frederik III liet de Britse gezant aan zijn hof weten dat hij bereid was een Engelse aanval op de Nederlandse schepen bij Bergen door de vingers te zien in ruil voor de helft van de buit en strikte geheimhouding. Onmiddellijk na het horen hiervan gaf Karel II Lord Sandwich, luitenant-admiraal van de Britse vloot, opdracht een eskader oorlogsschepen naar Bergen te sturen om de Nederlandse koopvaarders in beslag te nemen. Frederick zou generaal Ahlefeldt, commandant van de Dash forten en troepen in Bergen, opdracht geven om een show van verzet op te zetten. Gelukkig voor de Nederlanders had Ahlefeldt dit bericht nog niet ontvangen toen op 10 augustus 14 Engelse schepen en drie vuurschepen onder schout-bij-nacht Sir Thomas Teddiman Bergen bereikten. Hij weigerde verontwaardigd het verzoek van de Engelse gezant om de haven binnen te varen en de Nederlandse schepen aan te vallen en stond erop dat de Engelsen onmiddellijk zouden vertrekken. Teddiman negeerde deze weigering echter en liet het anker vallen bij de ingang van de baai, waarbij hij zo onhandig manoeuvreerde dat twee van de schepen aan de grond liepen en de tuigage van een derde bijna verstrikt raakte in die van het schip van de admiraal. Te midden van al deze chaos verzuimden ze te salueren naar de Deense vlag, waarop de Denen deze wandaad bestraften door een paar schoten op hen af te vuren.
De Engelsen lieten zich hierdoor echter niet afschrikken en lieten het anker vallen aan de overkant van de ingang van de baai. De hele nacht werd er onderhandeld tussen Ahlefeldt en de gezant van Teddiman, Mountagu. Ahlefeldt bleef onvermurwbaar in zijn weigering om mee te werken aan een aanval op de Nederlanders. Commandant Pieter de Bitter, die de Britse bewegingen had gadegeslagen, was niet traag met het nemen van tegenmaatregelen, nadat hij zich eerst verzekerd had van Deense steun. Hij plaatste acht van zijn best bewapende schepen in de vorm van een halve maan in de richting van de vijand. Omdat de meeste mannen nog aan land waren, onwetend van het gevaar, bleek dit een zeer tijdrovende zaak. De Bitter liet de stadsklokken luiden en de trommels alarm slaan om zijn mannen weer aan boord te krijgen. Versterkingen werden gestuurd naar de bemanning van de acht schepen die zich klaarmaakten voor de strijd, terwijl de rest van de mannen naar het kasteel en de andere forten aan de kust werden gestuurd. De Bitter sprak zijn mannen persoonlijk toe om hen aan te moedigen en beloofde hen extra loon als ze erin zouden slagen de aanval af te slaan. Ondertussen maakten sommige Engelsen die aan land waren gegaan de lokale bevolking zo bang dat de winkels werden gesloten en vrouwen en kinderen werden geëvacueerd. De Engelsen vielen de volgende ochtend om zes uur aan. Ze hadden afgesproken alleen op het kasteel en de andere forten te vuren als ze de Engelse vloot ernstige schade zouden toebrengen en ze zouden proberen de stad te sparen door laag te mikken.
Een laatste poging tot onderhandelen mislukte, waarna de Engelsen de bloedige vlag hesen en de aanval inzetten door 400 kanonnen af te vuren. In hun zorg om de stad niet per ongeluk te raken hadden ze te laag gemikt, waardoor ze nauwelijks schade aanrichtten. De Denen, die zich aanvankelijk buiten de strijd hadden gehouden en beide partijen probeerden te overtuigen de strijd te staken, besloten zich bij de Nederlanders aan te sluiten toen het Deense kasteel werd geraakt en enkele van hun mannen werden gedood. Omdat de wind van het land af stond, konden de Engelsen hun vuurschepen niet gebruiken en werden in plaats daarvan gehinderd door de rook van de Nederlandse schepen. Steeds meer Deense en Nederlandse kanonnen vonden hun doel en na drie uur vechten waren de Engelse verliezen zo groot geworden dat ze gedwongen werden de actie te staken.
Hun terugtocht was zo verwarrend dat de tuigage van de schepen volledig in de war raakte en om de chaos nog groter te maken werden ze nog steeds beschoten door Deense kanonnen vanaf de forten ten noorden van het kasteel. De Engelse verliezen waren zwaar, met vier- tot vijfhonderd doden, terwijl de Nederlanders slechts 25 man verloren. Veel schepen raakten zwaar beschadigd, maar konden al na een paar weken huiswaarts keren. Bezorgdheid om de rijke lading weerhield de Nederlanders ervan de Engelsen te achtervolgen, maar er werden wel maatregelen genomen om een tweede aanval te voorkomen. De Engelsen ondernamen echter geen nieuwe poging, hoewel Ahlefeldt, die inmiddels orders van zijn koning had ontvangen, Teddiman liet weten dat hij de Engelsen niet opnieuw zou hinderen. Zelfs een belofte van de Engelse koning dat hij de helft van de buit zou krijgen, was niet genoeg om Teddiman ervan te overtuigen zijn bemanning en zijn zwaar beschadigde vloot een tweede keer op het spel te zetten en hij ontvluchtte de Noorse wateren. De Nederlandse koopvaarders bleven nog drie weken in Bergen.
Op 29 augustus arriveerde de Nederlandse marine onder leiding van Michiel de Ruyter om hen veilig naar huis te begeleiden. De terugreis was echter net zo gevaarlijk. De schepen werden verstrooid in een zware storm die dagenlang aanhield. Sommige moesten schuilen in Noorse havens, andere liepen aan de grond, terwijl twee van de rijkste koopvaarders alsnog ten prooi vielen aan de Engelsen. Ondanks deze aanzienlijke verliezen konden veel van de schepen en het grootste deel van de lading veilig naar huis worden teruggebracht, dankzij de voorzichtigheid van Pieter de Bitter, die van de Oost-Indische Compagnie een gouden ketting met een medaille en de som van 1.500 gulden kreeg als erkenning voor zijn dapperheid bij Bergen.
Willem van de Velde de Oude was meegevaren met de vloot van De Ruyter en hoewel hij de gevechten niet echt heeft meegemaakt, kan het voor hem niet moeilijk zijn geweest om genoeg informatie uit de eerste hand te verzamelen om de gebeurtenis nauwkeurig te kunnen weergeven. Van de Velde maakte een reeks tekeningen, vaak voorzien van aantekeningen, die als basis dienden voor een aantal grote penschilderijen. Deze tekeningen bevinden zich nu in het National Maritime Museum in Greenwich, in het Museum Boymans-Van Beuningen in Rotterdam en in het Museum van Kopenhagen.
